Uzdrowiska arystokratyczne

Pod redakcją

Bożeny Płonki-Syroki, Pawła Brzegowego,

Sławomira Dorockiego i Andrzeja Syroki

 

Model leczenia odbywającego się poza stałym miejscem zamieszkania chorego, w pięknej okolicy, w starannie zaplanowanej i odznaczającej się wysokimi walorami estetycznymi przestrzeni, uznawany był za bardzo skuteczny. Miejsca pod założenie uzdrowiska wybierano bowiem w okolicach o szczególnej urodzie i korzystnych warunkach klimatycznych, a także ze względu na obecność w ich naturalnym środowisku surowców, którym przypisywano właściwości lecznicze (wód mineralnych, które spożywano i wód termalnych, których używano do kąpieli). Rekonwalescenci po chorobach ostrych i różnego rodzaju urazach, kobiety po urodzeniu dziecka, a także starające się o potomstwo, osoby z różnego rodzaju dysfunkcjami związanymi z wiekiem, przenosiły się na kilka do kilkunastu tygodni do uzdrowisk, podporządkowując w tym czasie swój styl życia pielęgnowaniu zdrowia i urody, a także wypełniając swój czas różnymi rodzajami aktywności uznawanymi przez nie za przyjemne. Pobyt w uzdrowisku nie był bowiem dla pacjentów czasem próżnowania, lecz aktywności, ale odmiennej od tej, którą chory wykonywał w domu. Dzień pacjenta wypełniały bowiem zabiegi lecznicze, spacery, zwiedzanie okolicy, uczestnictwo w imprezach kulturalnych. […]

W europejskim modelu lecznictwa uzdrowiskowego chorzy wywodzący się z elity społecznej przebywali w przestrzeni publicznej w towarzystwie osób zdrowych, co sprzyjało mitygowaniu się w okazywaniu objawów choroby i cierpienia. Nie było to bowiem uznawane za przejaw dobrego wychowania i gustu. O chorobach można było rozmawiać, ale nie należało się im poddawać ani podporządkowywać chorobie całej swojej biografii. Przynależność do społecznej elity pozwalała bowiem osobom z poważnymi nawet dysfunkcjami fizycznymi na cieszenie się pięknem okolicy i korzystanie z zabiegów. Umożliwiała to obecność w uzdrowiskach licznego grona personelu i służby pomagającej chorym w różnych rodzajach aktywności […].