Polskie partie parlamentarne wobec zagadnień polityki zagranicznej RP w latach 2011–2015

pod redakcją Tomasza R. Dębowskiego

 

Jesienią 2011 r. odbyły się wybory do Sejmu i Senatu RP, które przesądziły o powierzeniu misji utworzenia rządu, koalicji Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego, która od 2007 r. sprawowała władzę. W parlamencie pojawił nowy gracz o liberalnej specyfice – Ruch Palikota. Na czele tej formacji stał Janusz Palikot – polityk znany ze swoich wyrazistych i czasami kontrowersyjnych poglądów, który do jesieni 2010 r. związany był z Platformą Obywatelską. Jego nowa partia, odwołując się m.in. do radykalnych haseł antyklerykalnych oraz obyczajowych, pozyskała m.in. część elektoratu Sojuszu Lewicy Demokratycznej, formacji na której osłabienie wpłynął również zwrot preferencji wyborczych Polaków w stronę środowisk centroprawicowych. Dodajmy, że wybory 2011 r. nacechowane były silnymi emocjami, które towarzyszyły rywalizacji dwóch największych sił politycznych, tj. Platformy Obywatelskiej i Prawa i Sprawiedliwości1. Ponadto, odbywały się w cieniu katastrofy smoleńskiej oraz wyników przyśpieszonej kampanii prezydenckiej. Ich rezultat nie doprowadził do zmiany na stanowisku Premiera RP, ani Ministra Spraw Zagranicznych, którego misję do jesieni 2014 r. piastował Radosław Sikorski, a później Grzegorz Schetyna, aż do momentu powołania i zaprzysiężenia rządu Beaty Szydło.